تولید سالیانه انگور بالغ بر 65 میلیون تن می باشد . انگورها در حدود 9 میلیون هكتار از سطوح زیر كشت را به خود اختصاص می دهند. كه بیشترین مصرف آن برای تولید نوشابه های الكلی است . همچنین برای تازه خوری و تولید كشمش نیز از آن استفاده می شود.

این متن بیشتر دربارة انگورهایی بحث می كند كه vinifera Vitis خالص نیستند . Vitis قسمت كوچكی از تولید كل جهان را به خود اختصاص می دهد. اغلب برنامه ای اصلاحی كولتیوارهایی را تعقیب می كنند كه توسط قلمه و پایه وژرم پلاسم ازدیاد می شوند.

منابع رژم پلاسمی كه vinifera نیستند دارای مقاومت به حشرات ، بیماریها و تغییرات شدید محیطی هستند كه در vinifera یافت نمی شود . گونه های nonvinifera همچنین بهترین منبع ژنی برای كلون های مولكولی و انتقال به كولیتوارهای vinifera هستند. بكارگیری هیبریدهای بین گونه ای نتایج خوبی در گسترش رشد انگور در مناطقی كه كشت vinifera نا موفق بوده (بعلت آفات و یا تغییرات شدید دما) داشته است . در كل توسعة پایه خیلی فعال است و تماماً بستگی به رژم پلاسم nonvinifera دارد.

كشت انگور یك هنر باستانی است . مدارك و اسناد نشان می دهد كه كشت انگور و درست كردن شراب در مصر به 5000 تا 6000 سال پیش باز می گردد. قبل از شروع قرن اول ، انگور و شراب در نظر مردم خاورمیانه و مدیترانه مهم جلوه می كرد. انگور نه تنها از نقطه نظر تولید شراب اهمیت داشت ، بلكه از لحاظ تازه خوری نیز مدنظر بود. انگور دارای كالری زیاد و در حدود 20تا25 % قند است . انگور خشك شده در حدود 80% قند دارد و یكی از منابع متعدد قندی است كه می توانند ذخیره و براحتی مصرف شوند.

مناطقی كه تمدن انسان نخستین از آنجا صورت گرفته ، جایی بین دریای سیاه و دریای كاسپین است كه انگورها هنوز بصورت وحشی یافت می شوند vinifera را نیز می توان از قدیمی ترین انگورهایی دانست كه در آنجا رشد كرده است . محل پیدایش اولیه، منطقة مدیترانه بوده كه بطرف نواحی ساحلی گسترش یافته است. در قرن 15 كشت انگور در جزایر قناری و Maderia پایه گذاری شد. سپس به آفریقا جنوبی ، استرالیا و آمریكای جنوبی كشده شد. اولین انگورهای شرابی در قرن 18 از مكزیكو به كالیفرنیا آورده شدند و در نیمه اول قرن 18، پرورش انگور و ساختن شراب ابتدا در كالیفرنیا انجام شد و بسرعت از سال 1860 تا1900 به سایر نقاط پراكنده شد.

خانوادة ویتاسه كه خانوادة انگور بشمار می رود. شامل 14 جنس و بالغ بر 1000 گونه است و گستردگی زیادی از نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری گرفته تا مناطق معتدله را دارد. جنسی كه اهمیت اقتصادی زیادی را دارد، Vitis است . دیگر گونه ها كه شامل Cissusantartica Ampelopsis parthenocissus است بیشتر جنبه تزئینی دارند. Vitis دارای دو زیر جنسی است كه Muscadinae و EuVitis نامیده می شوند كه فقط از لحاظ تعداد كروموزوم با هم تفاوت دارند. در Muscadinae 40=n2 ودر EuVitis 38=n2 است و امكان هیبریداسیون بین آنها وجود ندارد. زیر جنس EuVitis برحسب منطقة پراكندگی به سه دسته تقسیم می شود . گونه های وحشی و بومی امریكا ، دارای ارزش زیادی برای اصلاح كنندگان هستند. ولی در مقابل آفت فیلوكرا، حساس بوده و نابود می شوند. از مهمترین آنها می توان به مواد زیر اشاره كرد.

.V.rapestris در مناطق شنی و سنگلاخی جنوب آمریكا و مكزیك پراكنده است و نیز جنوب میسوری ، ایلینویس ، آركانزاس ، كنتاكی ، تنسی، اوكلاهما و تگزاس شرقی و مركزی مقاوم به فیلوكسرا و بیماریهای قارچی ریشه است .

ریشه ها دارای فعالیت بسیاری بوده و تا اعماق زمین فرو می روند. مقاوم به سفیدك پودری و خشكی و آهك بیش از حد خاك است .

1. ripria مناطق وسیعی از كانادا تا تگزاس و از غرب تا یوتا. دارای مقاومت بسیار به فیلوكسرا و اغلب بیماریهای قارچی است و متحمل سرمای زمستان و دارای قدرت سازگاری بسیار بالایی است . دارای ریشه های قوی است و به آسانی تكثیر می شود. حساس به آهك زیاد خاك است . زود گل بوده و دارای میوة زود رس است . میوه دارای قند واسید زیاد است.
2. monticola در كوههای تگزاس بسیار است . دارای مقاومت بسیار به آهك است . مقاوم بهفیلوکسراو اغلب بیماریهاست . رشد كمی داشته و ازدیاد آن مشكل است . بندرت در هیبریداسیون ها بكار می رود.
3. vulpina انگور زمستانی است . دارای محدوده ای از پراكندگی از دریاچه های بزرگ تا فلورید است . دارای قدرت زیاد، مقاوم به فیلوكسرا و حساس به آهك زیاد خاك است . از آن در فرانسه بندرت بعنوان پایه استفاده می شود. مقاوم به سفیدك داخلی و بیماریهای ریشه است .
4. aestivalis انگور تابستانی است . از نیوانگلند تا جرجیا واز آركانزاس بطرف رودخانه می سی سی پی است . مقاوم به فیلوكسرا ولی نسبت به چند بیماری قارچی مقاومت چندانی ندارد. دارای میوه های مطلوبی است.
5. biocolor در قسمتهای شمالی و شرقی آمریكا یافت می شود . V.aestivalisargentifolia نیز نامیده می شود. خصوصیاتی شبیه V.aestivalis دارد.
6. candicans انگور وحشی برگرفته از تگزاس ، آركانزاس ، اوكلاهماست . دارای مقاومت به فیلوکسرا و قدرت سازگاری بسیار با گرما و خشكی است . كمتر از آن بعنون پایه استفاده می شود. زیرا پیوند آنها كمتر می گیرد. و ریشة ضعیفی دارند. حساس به آهك زیاد خاك هستند. مقاومت به سفیدك درونی و پوسیدگی ریشه بسیار بالاست.
7. cinerea انگوری است از مركز و جنوب شرقی ایالات متحده . مقاوم بهفیلوکسرا. سفیدك داخلی ، سفیدك سطحی، پوسیدگی ریشه، اما با آهك بالای خاك سازگار نیست. ریشه دهی ضعیف و پیوند آن مشكل است .
8. berlandieri انگور اسپانیایی ، از تگزاس و مكزیكو . مقاوم به فیلوکسرا. مقاوم به آهك

زیاد خاك و خشكی و نماتدهای خاك. سیستم ریشه ای ضعیف ، پیوند كمتر می گیرد. شاخساره ها دارای مقاومت خوبی به انواع سفیدكها هستند.

1. Labrusca انگور روباه ، از نیوانگلند تاجرجای شمالی و ایندیانا و در امتداد رودخانة‌اوهایو، مقاوم به سرما و دارای میوه های بزرگی است . مقاومت آن به فیلوکسرا كم است ولی مقاومت بسیار عالی در برابر سفیدك داخلی دارد. نسبت به پوسیدگی سیاه ریشه ضعیف است.
2. acerifolia انگور شنی یا انگور ساحلی. دارای طعم متوسط ، مقاومت عالی به سرمای زمستانی و مقاوم به سفیدك درونی و سطحی. مقاومت كم به فیلوکسرا و نیز حساس به مقدار كم آهن است . مقاوم به شوری است .
3. champinii مقاوم به بیماریها ، خشكی وفیلوکسرا و پوسیدگی سیاه ریشه و نماتدهای ریشه است . بعلت حساس بودن به كمبود آهن و پیوند مشكل ،از آن بطور گسترده استفاده نمی شود. در محدوده های طبیعی خود در خاكهای آهكی رشد می كند.
4. vinifera دارای بالغ بر 14000 كولیتوار است كه در سرتاسر جهان پرورش داده می شود. تعدادی از گیاهشناسان Vinifera های وحشی را به دو زیر گونه تقسیم می كنند. اولیGmelSylvestris در اروپای مركزی و جنوبی ، آفریقای شمال غربی ، غرب تركیه و اسرائیل موجود است كه البته انگورهای وحشی در اسرائیل زیاد شناخته شده نیستند. و دومی caucasia كه در جنوب روسیه، آمریكا ، قفقاز، آناتولی ، ایران ، تركستان و كشمیر یافت می شود. در گونه دوم تنوع میوه را مشاهده می كنیم . انگورهای كشت شده ای كهD.C sativia نامیده می شوند گاهاً بعنوان زیر گونه سوم مورد مطاله قرار می گیرند كه هنوز مورد بحث گیاهشناسان است .

Galet در سال 1988 اظهار كرد كه دو گونة vinifera بنام V.vinifera و V.sylvestris موجودند . محلی پیدایش اغلب Vinifera های كشت شده در گذشته از بین رفته است . Galet در سال 1990 بالغ بر 229 گونه انگور را معرفی كرد كه در میان 1500 گونه، شباهت زیادی بهم داشتند. وی مداركی از 259 گونه از انگورها را نشان داد كه V.vinifera بودند كه این مدارك دال بر این بود كه اكثر این گونه ها در فرانسه بوده اند . 59 كولیتوار از این كولیتوارهای كشت شده بالغ بر 20000 هكتار از اراضی زیر كشت را اشغال كرده اند كه در سرتاسر جهان بالغ بر 55% كل انگورهای كشت شده می شود.

اغلب گیاهشناسان معتقدند كه انگورهای Vinifera مختص امریكا بوده اند كه در امریكای شمالی شرقی رشد می كرده اند . تلاش برای اصلاح از اوایل قرن 17 شروع شده وتاكنون نیز ادامه دارد. امروز ما می دانیم كه این ارقام نسبت به بیماریهای محلی وآفات خاك و دمای پایین در زمستان مقاوم شده اند.

امروزه درامریكا تلاشهای گسترده ای برای یافتن اطلاعات جدید در مورد انگور انجام می گیرد، بخصوص در Davis كالیفرنیا.

Isabella catawba و concord ارقامی هستند كه در سالهای 1800 تا 1850 شناخته شده اند و توسط اصلاحگران نیز اصلاح شده اند، هیبریدهای بین گونه ای Vinifera هستند . یكی از این اصلاحگران بنام E.S.rogers كه در سالهای 1899-1826 در ماسا چوست زندگی می كرد،labrusca رابا Black Hamburg و white chasselas تلاقی داد. چندین مورد از این تلاقی ها ، نامگذاری نشدند ولی ارقام دیگری نیز بودند كه از آنها در سطح تجارتی استفاده می شد كه یكی از آنها بنام Agarram تا سال 1960 در سطح تجارتی پرورش داده می شد.

در اواخر قرن نوزدهم ، وقتی كه در فرانسه انگورهایی كه روی پایه های مقاوم پیوند زده شده بوند توسط فیلوکسرا نابود شدند، دورگ گیری از انگورهای بومی امریكا به فرضی مهم بدل شد.فیلوکسراحشره ای است بومی شمال ، مركز و شمال امریكا جنوبی، از ریشه های مؤ تغذیه می كند و در برخی از گونه ها، در روی برگ گال درست می كند، بومی مناطق گرمسیری است، این حشره ، احتمالاً وقتی كه قبل از سال 1860 به فرانسه برده شد، روی ریشه های مو اسكان گزید. زیرا آنها به سفیدك مقاوم بودند. برای تركیب اغلب صفات مطلوب از گونه های مختلف ،‌تلاقی های بین گونه ای زیادی در میان گونه های متنوعی از انگورهای امریكا و Vinifera و نیز بین خود انگورهای امریكایی انجام شد . اصلاحگران زیادی از خود امریكا، یا فرانسه و یا با مشاركت یكدیگر در این طرح انجام وظیفه كردند.

اهداف معمول در اغلب برنامه های اصلاحی در انگور بشرح زیر است . a. سازگار كردن با تولید در محلهای مختلف .b . تولید ارقامی باعملكرد بالا و كیفیت مطلوب. اهداف دیگر این برنامه تولید تركیبی از گونه های سازگار باعوامل محیطی و كیفیت بالای میوه است. انگورها معمولاً در نیمكرة شمالی بین 20تا 51 عرض جغرافیایی پرورش داده می شوند . اغلب، كولیتوارهای V.vinifera در درة راین در آلمان ، بریتیش كلمبیا و كانادا كشت می شوند. از طرف جنوب نیز به داخل هندوستان وارد می شوند. در نیمكره جنوبی انگورها بین 20تا40 عرض جغرافیایی پرورش داده می شوند . مهمترین عواملی كه باعث می شوند این انگورها در این نواحی رشد كنند. طول فصل رشد (كه باید برای بلوغ میوه وخود مو مناسب باشد) و دیگری سرمای زمستان است . Vinifera در دمای 0C 20- آسیب می بیند. مهمترین بیماری در اكثر زمینهای زراعی ، سفیدك می باشد كه توسط قارچ uncinela necator حادث می شود. این بیماری در سالهای بین 1800 تا 1850 از امریكای شمالی به اروپا آورده شد. سپس پوسیدگی سیاه ریشه ، مناطق گسترده ای از اروپا و امریكای شمالی و شرقی را تحت پوشش قرار داد. منبع مقاومت به همة این بیماریها ممكن است در ارقام بومی آمریكایی موجود باشد . بیماری دیگری كه در مناطق گرم و مرطوب شایع شد، بیماری آنتراكنوز بود. Elsinoe ampelina . بیماری باكتریایی xylella fastidosa نیز در فلوریدا و مناطق گرم شایع شد. نماتدها نیز ممكن است به ریشه های انگور حمله كنند. در كالیفرنیا همة كولیتوارها و اغلب پایه هایی كه بصورت تجارتی كشت می شدند آسیب دیدند.

یك برنامه اصلاحی شامل تعیین صفات خوب و تركیب آنهاست و باید بوسیلة كنترل گرده افشانی و سپس تولید بذر و پرورش وكاشت بذر صورت گیرد. تكنیكهای اصلاح به آگاهی اساسی از نمو گل و جوانه زنی بذر بستگی دارند كه بعداً تكنیكهای اصلاحی از طریق انتقال ژن نیز به آن اضافه شده است.

فایل پاورپوینت 27 اسلاید